Choroba wysokościowa

Choroba wysokościowa

Czym jest choroba wysokościowa? Skąd się wzięła? Jak się objawia i co można zrobić, gdy się pojawi? Postaramy się odpowiedzieć na te pytania.

Choroba wysokościowa – objawy
Wysokościowy obrzęk mózgu
Jak radzić sobie z chorobą wysokościową
Kto jest w w grupie ryzyka chorobą wysokogórską?
Choroba wysokogórska – leczenie
W jakich sytuacjach może pojawiać się choroba wysokościowa?

W dużym uproszczeniu należy stwierdzić, że tak zwana choroba wysokościowa pojawia się w sytuacji, gdy nasz organizm nie potrafi poradzić sobie z gwałtownym wzrostem wysokości. Zazwyczaj w takiej sytuacji pojawiają się niegroźne dolegliwości – zawroty głowy, złe samopoczucie, mdłości. Mogą jednak pojawiać się też groźniejsze objawy, związane z układem krążenia.

Biorąc pod uwagę statystyki, można przyjąć, że z chorobą wysokościową mierzy się co 4 osoba na świecie. 25% społeczeństwa to bardzo dużo.

Choroba wysokościowa – objawy

Objawy choroby wysokościowej są dość charakterystyczne. Nasilenie choroby wysokościowej jest wprost proporcjonalne do wysokości na której się znajdujemy – im wyżej jesteśmy, tym ciśnienie powietrza jest niższe, a my czujemy się coraz gorzej. Kiedy w naszym ciele spada poziom tlenu, serce i płuca pracują szybciej niż zwykle, by zachować równowagę tlenową. Powoduje to z kolei przyspieszone krążenie krwi i zwiększoną produkcję dwutlenku węgla. Krótkotrwałą choroba wysokościowa nie jest groźna – wystarczy, że znajdziemy się szybko w warunkach, które są dla nas komfortowe, jednak w nielicznych przypadkach, choroba wysokościowa może prowadzić do obrzęku płuc, obrzęku mózgu, zawału serca i być poważnym zagrożeniem życia.

Obrzęk płuc, który pojawia się jako konsekwencja choroby wysokościowej objawia się kaszlem z krwistą wydzieliną, zasinieniem warg, dusznością, bólem w klatce piersiowej, zaburzeniami wzroku, ogólnymi problemami z ruchem. Natomiast zapalenie opon mózgowych będące konsekwencją choroby wysokościowej objawia się bardzo silnym bólem głowy, sennością, przekrwionymi oczami, zaburzeniami równowagi, problemami ruchowymi, czasem nawet paraliżem. Mogą pojawić się zaburzenia neurologiczne w postaci problemów z mówieniem.

U osób łagodnie przechodzących chorobę wysokościową pojawia się złe samopoczucie, bóle i zawroty głowy, nudności, gorączka, wymioty, duszności. Każdy taki objaw należy brać pod uwagę jako przejaw choroby wysokościowej.

Wysokościowy obrzęk mózgu

Obrzęk mózgu w konsekwencji choroby wysokościowej może pojawiać się, gdy chory lekceważy objawy i kontynuuje wznoszenie się na wyższą wysokość, np. dalej uczestniczy w wyprawie wysokogórskiej. Pojawiają się wówczas zaburzenia koordynacji ruchowej, problemy z utrzymaniem równowagi, wiotkość mięśni, brak płynności ruchów, drżenia rąk, zaburzenia świadomości. W ramach zaburzeń świadomości mogą pojawić się: senność, spowolnienie psychoruchowe, zaburzenia orientacji czasu oraz przestrzeni, jak również urojenia, omamy czy śpiączka.

Jak radzić sobie z chorobą wysokościową?

Zasadniczo nie istnieje prewencja inna niż unikanie wysokości. Jeśli jednak pacjent wie, że ma problemy i niską tolerancję na wysokościach, warto dawać organizmowi czas na przyzwyczajanie i zdobywać wyższe kondygnacje etapami. Zwłaszcza jeśli jest taka możliwość i przypadłość pojawia się np. w sytuacji wspinaczki górskiej.

Kto jest w grupie ryzyka chorobą wysokogórską?

Najbardziej narażone są dzieci i osoby dorosłe po 40 roku życia. Do grupy szczególnie narażonej na chorobę wysokościową należą osoby z wysokim ciśnieniem (generalnie z nadciśnieniem) oraz pacjenci z niewydolnością krążeniową.

Czynniki ryzyka wystąpienia choroby wysokościowej:

  • młody wiek lub wiek senioralny
  • otyłość
  • hipotermia
  • brak okresu aklimatyzacji
  • przemęczenie w okresie 24h przed wspinaczką
  • spożywanie zbyt małej ilości płynów
  • spożywanie alkoholu przed wspinaczką

Choroba wysokogórska – leczenie

Objawy choroby wysokogórskiej ustępują samoistnie po kilku dniach. Pacjentowi w tym czasie zaleca się odpoczynek. Pacjenci z cięższymi objawami powinni znaleźć się pod opieką lekarza i przestrzegać jego zaleceń.

Choroba raczej nie występuje na wysokości poniżej 2500m nad poziomem morza, jednak u niektórych ludzi na tej wysokości zachodzą już pewne zmiany w funkcjonowaniu. Na wysokości między 2500 m, a 3500m choroba zdarza się bardzo rzadko i ma łagodny, często niezauważalny przebieg. Dopiero na wysokości powyżej 3500 metrów n.p.m. choroba może być groźna i przebiegać z poważnymi objawami, takimi jak obrzęk płuc i mózgu. Sytuacja jednak jest groźna gdy wysokość pokonujemy szybko.

Podatność na chorobę jest indywidualna, natomiast zagrożenie jest większe gdy osiągnięto już dużą wysokość, a pacjent ignoruje wyraźną potrzebę aklimatyzacji. Problemy pogłębiają się również, gdy proces aklimatyzacji przeprowadza się niewłaściwie.

W jakich sytuacjach może pojawiać się choroba wysokościowa?

Głównie w czasie wspinaczek wysokogórskich i lotów. Bezpiecznym sportem są natomiast skoki spadochronowe, wykonywane z wysokości około 4000 metrów n.p.m. Na szczęście ludzki organizm wyposażony jest w naturalne mechanizmy wyrównawcze, dzięki którym organizm szybko wraca do formy.

INFORMACJA

Treści na Stronie internetowej www.choroba.com.pl udostępniane są wyłącznie w ogólnych celach informacyjnych, popularnonaukowych i nie stanowią porady medycznej, na której mogliby Państwo polegać. Wszelkie informacje zawarte na tejże stronie internetowej są dostarczane wyłącznie do celów edukacyjnych i nie mają na celu zastąpienia indywidualnej porady medycznej udzielanej przez lekarza lub innego dostawcę usług zdrowotnych ani nie stanowią rekomendacji jakiegokolwiek określonego sposobu leczenia. Należy zawsze zasięgnąć porady swojego lekarza lub innego wykwalifikowanego dostawcy usług zdrowotnych odnośnie sposobu leczenia zalecanego dla Państwa diagnozy lub stanu chorobowego. Nigdy nie należy lekceważyć porady medycznej ani opóźniać jej zasięgnięcia z powodu informacji przeczytanych na Stronie internetowej.